23:22
На Точак
Како за неделна вечер, споделуваме една топла татко-ќеркинска точакољупска приказна која ја добивме во инбокс 
Многу е интересно што речиси сите деца си ги паметат првите точачиња и по некоја приказна поврзана со нив.
Да создадеме град на чии улици децата ќе градат убави спомени, но исто така и град каде радоста на возењето точак ќе може да ја практикуваат цел живот.
Во продолжение, приказната (вистинита
)
Многу е интересно што речиси сите деца си ги паметат првите точачиња и по некоја приказна поврзана со нив.
Да создадеме град на чии улици децата ќе градат убави спомени, но исто така и град каде радоста на возењето точак ќе може да ја практикуваат цел живот.
Во продолжение, приказната (вистинита
)
-----------------------------
ПРВИОТ ТОЧАК НА БЕЛА
Беше сабота. Ден пред Велигден.
Тие денови Бела (6 години) ептен почна да ми зборува дека сака да научи да вози точак, па ај викам ќе го земам од кај моите точакот од внуката што не го вози веќе.
Демек да не фрлам пари за нов. Бидејќи беше многу нетрпелива, сакаше да учи да вози точак токму тој ден, ѝ кажав дека ќе одам со кола да го земам. Кога стигнав таму, татко ми го вади точакот од подрум и сфаќам дека е премал за Бела.
Демек да не фрлам пари за нов. Бидејќи беше многу нетрпелива, сакаше да учи да вози точак токму тој ден, ѝ кажав дека ќе одам со кола да го земам. Кога стигнав таму, татко ми го вади точакот од подрум и сфаќам дека е премал за Бела.
Се враќам со премалиот точак, а таа ме чека на врата. Се разочара.
Ѝ викам ај ќе одиме пеш до продавница "X" да видиме нов точак ама со предупредување дека ако не ни се допаѓа ниеден или ако се скапи нема да купиме. А баш неколку дена претходно една колешка ми кажа дека од некаде купила нов точак за ќерка ѝ за 3000 денари.
Одиме ние во продавница "X" и точациве околу 8-9000 денари. Точакот што ѝ се допадна на Бела беше 8000. “Слушај“ ѝ викам “ајде да размислиме малку, да побараме и на друго место, да не брзаме“. И се враќаме накај дома, а она разочарана што не купивме точак. Јас се обидувам да ја развеселам и да ѝ објаснам дека ќе најдеме некој друг поубав. Не ми поминува муабетот. Разочарено чекори покрај мене.
И во еден момент она ми вика "Тато, види! Пари". И гледам јас пари паднати на земја пред влезот од една зграда. На 5 чекори од нас.
Ги земам јас парите и гледам дека се неколку илјадарки. Ги бројам. 8000 денари. Во себе си викам “Па добро, па како можеше да се токму 8000?“ Се свртев наоколу за да видам дали некој бара пари.
И ѝ викам "Бела ова се точно пари колку за твојот точак, но ова не се наши пари". Ѝ објаснив дека на некој можеби му требаат. Размислувајќи што да правам со парите, продолживме да чекориме накај дома со парите во рака. Ја чувствувам како се крши во себе помеѓу желбата да има точак и моето “ова не се наши пари, на некому можеби му требаат “. Срамејќи се да дали и како да каже, во еден момент не издржа и на глас извика “Тато, ми доаѓа да го купиме точакот!“. Убаво ја смисли оваа реченица. Да не звучи дека со тие пари треба да купиме, да не звучи дека треба да го направиме тоа, туку само да каже дека сака да го купиме точакот.
Отидовме со кола и од друго место најдовме поевтин и поубав точак, а на зградата каде што ги најдовме парите залепивме ливче дека најдени се изгубени пари и оставив телефон.
И не поминаа ни 20 минути ми се јави еден човек.
Го прашав колку пари изгубил за да сум сигурен дека е навистина тој.
Одма рече 8000.
И му ги однесов. Му кажав дека ќерка ми ги најде, а тој извади илјадарка и ми ја поддаде за да сум ѝ купел нешто за Велигден. Му се заблагодарив, но не ги земав парите.
Најважно ми беше што Бела научи една лекција, а купивме и точак. Сега има и точак и убава приказна за првиот точак.
Одиме ние во продавница "X" и точациве околу 8-9000 денари. Точакот што ѝ се допадна на Бела беше 8000. “Слушај“ ѝ викам “ајде да размислиме малку, да побараме и на друго место, да не брзаме“. И се враќаме накај дома, а она разочарана што не купивме точак. Јас се обидувам да ја развеселам и да ѝ објаснам дека ќе најдеме некој друг поубав. Не ми поминува муабетот. Разочарено чекори покрај мене.
И во еден момент она ми вика "Тато, види! Пари". И гледам јас пари паднати на земја пред влезот од една зграда. На 5 чекори од нас.
Ги земам јас парите и гледам дека се неколку илјадарки. Ги бројам. 8000 денари. Во себе си викам “Па добро, па како можеше да се токму 8000?“ Се свртев наоколу за да видам дали некој бара пари.
И ѝ викам "Бела ова се точно пари колку за твојот точак, но ова не се наши пари". Ѝ објаснив дека на некој можеби му требаат. Размислувајќи што да правам со парите, продолживме да чекориме накај дома со парите во рака. Ја чувствувам како се крши во себе помеѓу желбата да има точак и моето “ова не се наши пари, на некому можеби му требаат “. Срамејќи се да дали и како да каже, во еден момент не издржа и на глас извика “Тато, ми доаѓа да го купиме точакот!“. Убаво ја смисли оваа реченица. Да не звучи дека со тие пари треба да купиме, да не звучи дека треба да го направиме тоа, туку само да каже дека сака да го купиме точакот.
Отидовме со кола и од друго место најдовме поевтин и поубав точак, а на зградата каде што ги најдовме парите залепивме ливче дека најдени се изгубени пари и оставив телефон.
И не поминаа ни 20 минути ми се јави еден човек.
Го прашав колку пари изгубил за да сум сигурен дека е навистина тој.
Одма рече 8000.
И му ги однесов. Му кажав дека ќерка ми ги најде, а тој извади илјадарка и ми ја поддаде за да сум ѝ купел нешто за Велигден. Му се заблагодарив, но не ги земав парите.
Најважно ми беше што Бела научи една лекција, а купивме и точак. Сега има и точак и убава приказна за првиот точак.
*првото пуштање на Бела сама и прославувањето по повод тоа
0 comments:
Post a Comment